حضرت می گوید این کار بچه ها است، این کار مومنین نیست. این معلوم است کار نکرده است روی خودش. بهشت را به چشم خودشان نمی بینند.
انسان های کینه ای انسان های ضعیف هستند. انسان هایی که ایمانشان قوی نیست. بزرگان می فرمایند که معمولا اینجور است که انسان های کینه ای می روند جهنم.
خب انسان می خواهد آبرویش حفظ شود. هر کسی آبروی آدم بریزد، آدم ناراحت می شود. یک حقی هم هست واقعیتی است. آمدیم و معلمی مرا از کلاس انداخت بیرون، یک جایی نباید یک حرفی به من می زدند، جلوی جمع یک چیزی گفتند من اذیت شدم، این مقدارش که هیچ اشکالی ندارد آدم ناراحت بشود. ولی کینه یعنی این را نگه دارد در دل خودش یعنی بذرش را در قلبش بکارد و هی آب می دهد به آن، که این رشد می کند. این را می گویند کینه.
بیست سال بعد می آید، می گوید که یادت هست بیست سال پیش یک چیزی گفتی آنجا من را ضایع کردی؟ خدا این را دوست ندارد و از صفات انسان های ضعیف می شمارد. کینه می دانید چه کار می کند؟ کینه می خورد دین را. انسان آسایشش گرفته می شود. داداش من این را گفت، من بیست سال یادم است. خواهر من این را گفت، من هیچ وقت یادم نمی رود. این هیچ وقت یادم نمی رود برای مومنین نیست. این از ضعف ایمان است.
اسلام می گوید کینه را نباید توجه به آن کرد. امام صادق علیه السلام در کتاب تحف العقول، «المؤمن یحقدُ مادامَ فی مجلسه»، چرا ناراحت می شود، «فإذا قامَ ذهبَ عنه الحقد»، ولی می گوید به محض اینکه از مجلس خودش بلند می شود، این کینه از دلش می رود، دیگر کینه نیست.
رسول خدا در صفات مومنین فرمود، «قلیلاً حقدُه»، مومن کینه به دل نمی گیرد. در دلش نگه نمی دارد. از جایش بلند می شود یادش می رود. اگر یادت نرود که همه به هم یک چیزی می گویند دیگر. پس چه کسی معصوم است؟