دعای بیست و شش صحیفه را نگاه کنید، در مورد همسایه می گوید. می گوید خدایا توفیق بده همسایه ای که به من ستم کرد، من به او احسان کنم.
امام حسن مجتبی علیه السلام یک وقتی خانم همسایه آمد خانه ی ایشان. با خانم حضرت داشت صحبت می کرد، یهودی هم بود. یک دفعه نگاه کرد دید در حیاط، فاضلاب خانه ی او ریخته در حیاط خانه ی امام حسن مجتبی علیه السلام. یک وضع بدی بود. گفت اینجا که خانه ی شما بهم ریخته است، چرا به ما نمی گویید؟ گفت آقا گفته اند نمی خواهد بگویید. فردا همسایه ی یهودی، گفت خانه ات را من بهم ریخته ام. گفت حق همسایه این نیست که من بیایم داد بزنم بر سر شما. شاید شما حواستان نبوده ، شاید نمی دانستید. مسلمان شد!
یهودی مسلمان می شد اینجوری با این رفتار. نه که بیاید یک نعره او بکشد، یک نعره او بکشد. نه اینکه تا همسایه صدایش در می آید حالا اول کار می رویم نعره می کشیم سر او، نه. این روش اسلامی نیست. روش اسلامی این است که اگر او هم تقصیر دارد، شما اول بروی احسان کنی.