حضرت سجاد علیه السلام یک دعایی دارند در صحیفه ی سجادیه، به نام دعای عافیت. از یکی از علمای بزرگ سوال شد می شود عافیت را توضیح دهید؟ گفت یعنی اینکه واقعا اگر خدا بخواهد ریل را برای یک انسانی هموار کند، حتی پشت چراغ قرمز زیاد نمی ایستد.
حضرت فرمود پناه ببریم به خدا از گناهانی که عمرتان را کم می کند. «و تَخلِی الدِّیارَ»، این گناهان روی شهر های شما هم اثر می گذارد. شهر هایتان را نابود می کند. به گرفتاری می افتید. ببینید اثر اجتماعی دارد گناه. این ها اثر می گذارد. گاهی ما دوندگی های اجتماعی مان فقط برای این است که باور نداریم این روایات را.
حضرت سجاد علیه السلام یک دعایی دارند در صحیفه ی سجادیه، به نام دعای عافیت. دائم تکرار می کنند که خدایا عافیت بده، عافیت بده. عافیت یعنی چه؟ از یکی از علمای بزرگ سوال شد می شود عافیت را توضیح دهید؟ گفت یعنی اینکه واقعا اگر خدا بخواهد ریل را برای یک انسانی هموار کند، حتی پشت چراغ قرمز زیاد نمی ایستد. این مثال را زد که دیگر درک بشود. می رسد سبز می شود. بعضی هایمان تا می رسیم به چراغ، قرمز می شود و باید بایستیم. هرچه هم گازش را بیشتر می کنیم نمی شود. دوباره بعدی همینجور، بعدی همینجور. این یعنی عافیت نیست. عافیت یعنی کار ها راست و ریست بشود. این دیگر مربوط به خودم است.
عالَم بر اساس اسباب و علل است؛ ولی گاهی وقت ها واقعا خودمان می فهمیم که یک چیزی هم هست ما درک نمی کنیم اما باید باورش کرد. ماها می دویم از صبح تا شب، واقعا الان زندگی های ما اینطور شده است. از صبح تا شب می دویی، یک دفعه خدایی ناکرده ماشین چپ می کند. سه ماه ، چهار ماه دویدی، بر فرض سی میلیون پول اضافی گیر بیاوری که بروی یک کاری بکنی، ماشینت چپ می کند. باید همه ی پول را رد بکنی برود برای خرج و مخارج. این واقعیت است، این که دیگر مربوط به این و آن نیست، برمی گردد به خودم.
خیلی نقل می کنند از بزرگان که می گویند طرف، همسایه هایش همه آفت زده بود میوه هایشان، اما این یک شخص تمام میوه هایش سالم مانده بود. رفتیم پرسیدیم گفت من وجوهاتم را دارم می دهم، زکاتم را دارم می دهم و زندگی ام روبه راه است.