انجام واجبات و ترک محرمات و بعد از آن، رعایت مستحبات و ترک مکروهات، یک ثمره ای دارد. ثمره ی خارجی دارد.
عقائد، احکام و اخلاق، رابطه هایشان به این شکل است: عقائد مثل خورشید می ماند، نسبت به یک درخت. خورشید باید به این درخت بتابد تا میوه بدهد.
خورشید را عقائد فرض بگیرید، و آن آبی که جریان پیدا می کند به این درخت می رسد آن احکام خدا است. اگر این دوتا را ما داشته باشیم، ثمره اش می شود میوه. آن اخلاق میوه‌ی این کار است.
لذا احکام مقدم بر اخلاق است، شما چه چیزی را می خواهید عمل کنید تا اخلاقی بشوید؟ عمل به یک مسائلی خروجی اش می شود یک اخلاق خوب.
غیبت که نمی کند، دروغ که نمی گوید، حرف زشت که نمی زند، اذیت که نمی کند، و این تکرار که می شود، اخلاق می شود، عادت می شود. در لغت عرب ، خُلق یعنی عادت. اخلاق جمع خُلق است. اخلاق حاصل عادت به کار های خوب است.
لذا اهمیت احکام معلوم می شود. اگر شما کار های خوب را تکرار کنید، کسی را آزار ندهید، می گویند آدم با اخلاقی است، آدم بی آزاری است. پس اخلاق ثمره است. اخلاقی که از قرآن و سنت گرفته شود، از اهل بیت گرفته بشود. و این را هم در جایی نمی توانیم به دست بیاوریم مگر در فتاوای فقهاء. چون این ها زحمت می کشند از آیات و روایات این مطالب را استخراج می کنند و در اختیار ما قرار می دهند.
احکام مقدم بر اخلاق است. اخلاق ثمره است.