بعضی ها این مساله را اینگونه در ذهنشان است و به همدیگر هم یاد می دهند، و این غلط است. که هر وقت مُهر نبود، به پشت دستت نماز بخوان. و این جایش فقط یک جای محدودی است.
اصل بر این است، اگر شما وقت نمازت وسیع بود، یعنی حالا شما تا نماز مغرب کلی وقت داری، یکی دو ساعت وقت ماند. داری نماز می خوانی یک وقت یک بچه ای می آید مُهر را بر می دارد. شما اینجا اگر اطراف خودت ، وسیله ای که می شود بر آن سجده کرد، مثل چوب مثلا، مثل کاغذ به فتوای بعضی فقهاء، مثل موزاییک حتی. مثلا مقام معظم رهبری برای موزاییک اشکال نمی گیرد. سنگ، چیزی بود، آن ها را مقابل خودت قرار می دهی و نماز می خوانی.
اگر این ها نبود، به حرکت های جزئی می شود. به اندازه ی یک قدم می شود. فقط باید در حال حرکت ذکر نگویی، مثلا می خواهند بروند سجده، شما رکوع که می خواهی بروی، یک قدم بگذار جلو مهرت را بردار.
اگر بچه برداشت و دوید و رفت، اینجا نماز را می شکنی و حق نداری به روی پشت دست نماز بخوانی.
پشت دست، جایش یک جا است. آنجایی که اگر شما نمازت را بخواهی بشکنی و دوباره نماز بخوانی، نماز می افتد آن طرف وقت. مثلا نماز صبح دیر بلند شده، می خواهد آفتاب بزند. اگر این بخواهد دوباره نمازش را بشکند و برود مهر را بردارد و بیاید، نمازش قضا می شود.
پشت دست هم بعد از دو چیز دیگر است؛ اگر لباس نمازگزار از جنس پنبه و کتان بود که معمول لباس ها این است، قبل از پشت دست، باید بر آن سجده کند. اگر لباسش نه، جنس چیز های دیگری بود، بعد از آن باز هم بر آن لباس ها سجده می کند. پشت دست جایش یک جاست، آن جایی که مثلا لباس آستین کوتاه پوشیده بود. دیگر نمی تواند بر لباس سجده کند.
بعضی ها می گویند انگشت شست و این ها، این ها در فقه وارد نشده. پشت دست است.