«کسبُ الحرامِ یُبیِّنُ فی الزَّوجِیهِ».
کسی که گناه می کند، امید به فرزند نباید داشته باشد.
روایات می گویند اگر می خواهی گناهی بکنی، دیگر زیاد خرج بچه نکن. این حاصل روایت است که عرض می کنم. حضرت فرمود ، یک قسمتش جسمی است، دو قسمتش اخلاق و ادب و دینش است. ما آن سه قسمت را نیز کرده ایم غذا ! فقط بچه ها را مقایسه می کنیم که این لاغرتر است این کوچک تر است این رشدش بیشتر است ، تمام زندگی می شود این. فرمود دو سومش دینش است.
مراقب دینش باشید. چرا این حرف را میزنم؟ «کسبُ الحرامِ یُبیِّنُ فی الزَّوجِیهِ»، خب کسب حرام اصل زندگی است. اصل دعوا ها اصل گرفتاری ها اصل این همه بدبختی ها همین پول درآوردن ها است دیگر. فروشنده فکر می کند الان یک کمی از پنیر سرش بزند، چقدر پولدار می شود! بابا جان، پول مریضی و مریضخانه بخواهی بدهی خیلی بیشتر از این حرف هاست. اینقدر پنیر کم میگذارد. او اینقدر در وسیله ی خودش کم می گذارد. او جنس تقلبی می فروشد، او تعمیر خودش را ناقص می گذارد. او سیم کشی اشتباه می کند.
فرمود در زوجیت این اثر می گذارد. می خواهی این پنیر را ببری برای چه کسی؟ اصلا عقلش کم است هرکسی که دارد خلاف این عمل می کند. یعنی می گوید بابا جان این پنیر را این میوه را هرچیزی که داری می فروشی، ده تومان بیشتر نمی خواهی بفروشی که یک خرجی برای بچه ات بکنی. این بچه نمی ماند برای تو. نمی ماند نه اینکه حتما می میرد، می گوید این بچه دیگر بچه ی تو نیست. این بچه سرت را هم بعدا می برد. این بچه می رود. این بچه ناخلف می شود.
حضرت امیر فرمود تازه این هایی که بچه هایشان را طبق وظیفه انجام می دهند، امید نداشته باشند بچه هایشان آن طور که می خواهند بشوند. یک چیزی بین خودش است و خداست. همه اش که دست شما نیست. تو زحمتت را بکش، روز قیامت حساب کتاب خودت را پس بدی.
کسی که گناه می کند، امید به فرزند نباید داشته باشد.