میرزا جواد آقای ملکی تبریزی، کسی بود که حضرت امام فرمودند کاش من از ایشان بیشتر استفاده می کردم. صاحب کتاب المراقبات، صاحب کتاب لواء الله. یک جوانی آمد پیش ایشان عرض کرد که کاسبی به هم ریخته است. الان همه می گوییم کاسبی نیست و از این حرف ها. اگر کسی باور داشته باشد که غصه نمی خورد. باور نداشته باشد، او هم همین است.
توضیح داد کاسبی ام خوب بود، یک دفعه الان چند ماهی است که کسب و کاسبی خیلی بد شده است. ایشان فرمودند یک ذکری به تو می دهم، برو روزی صدبار، و اگر توانستی بیشتر بگو. ذکر چه بود؟ همین ذکر قنوت، «ربَّنا آتِنا فی الدُّنیا حَسَنه و فِی الآخِرَه حسنهً و قِنا عذابَ النّار». گفت روزی صدبار بگو. بعد ببینیم چه می شود. رفت و بعد از یک مدتی آمد. گفت آقا هزار بار گفتم، کار راه نیفتاد. به محض اینکه این حرف را زد، ایشان فرمود با پدر و مادرت چطور هستی؟ یک مقدار فکر کرد گفت مادر که خیلی خوب است بابا اما سه ماه پیش کاسبی مان را از هم جدا کردیم.
بابا به فقرا کمک می کرد، ما می گفتیم بابا این چه کاری است؟ گفت بابای من هم همین کار را می کرد. گفتیم نه این ها برای قدیمی ها بود. این ها وضعشان الان از ما هم بهتر است. آقامیرزا جواد آقا فرمودند که شما مثل اینکه اینجا مشکل داری. او هم گفت اره مشکل همینجاست. حواسمان باشد، خیلی از کسانی که میدوند، زحمت می کشند مشکلشان این است. آخر آدم بعضی ها را می بیند برایشان می آید، خیرات می بارد. بعضی هم همه اش برایشان شر می آید. آدم باید به خودش نگاه کند.